■ مرجاندے نیں / پنجابی کلام۔ او جھلیا

مر جاندے نیں

ہر کم نک دی سیدھ چہہ ہوندا، کانوں کوئی رستہ بھلدا

باغاں دے رستے نوں بھل کے، مور وی کنے مر جاندے نیں 

مرن والے نوں دسے کوئی، کلیاں تو ہی مرنا ناہی

ہر اک بندے دے نالے لوکی ، ہور وی کنے مر جاندے نیں 

 سنناں پے جاندا اے پاویں ، کناں دے  وچ  انگلاں پا لو

مظوماں دیاں آہاں اگے ، شور وی کنے مر جاندے نیں 

موتی ورگے اکھڑ ڈل گئے ، میری قلم دی اکھ توں تایوں 

کاغذ اتے وچھ کے دسدے، زور وی کنے مر جاندے نیں 

کوتوالاں دی جد تلاشی، ویلے نے اک دن جا  لئی تے

قاضی صاحب شرم دے مارے ، چور وی کنے مر جاندے نیں 

وقتی فیدے ہو سکدے نیں، پر ممتاز اے نال نہیں جاندے

بدبختی جد پچھے پے جائے ،غور وی کنے مر جاندے نیں 

                   ●●●

@ پتر گنوائے۔ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

پتر گنوائے 

جم کے پتر اکڑی گردن٫ لیکے پھردی کتھے جائے

کوجے پتر لیکے سوہڑیاں ٫کڑیاں عیب اے پا دیندیاں نیں 

 بددعاؤں دی پنڈ اپنے, سر تے بھاری کردی جائے

ایناں گلاں دے ہتھوں ہی٫ ماواں موہ سووا دیندیاں نیں 

زیور کپڑے مال مویشی٫ نوکر چاکر دی چاہت وچ

نکی عمرے پتر کیویں٫ پردیساں وچ چا دیندیاں نیں

ہتھاں دے وچ لسٹاں لے کے٫ ہر دم فون اڈیکن والی

پہلی واج تے پیخے کل دے٫ کہہ جذبات سوا دیندیاں نیں

ہر ویلے جد کہندا پتر ,ماں میں گھر نوں آڑاں چاہنداں

سن کے کھول فرمیشی کھاتہ, نواں پواڑا پا دیندیاں نیں 

ماں میں تیرے ہتھ دی روٹی, کنے سالاں توں نہیں کھادی

نہ پتر مہنگائی بڑی اے, گلاں عجب سنڑاں دیندیاں نیں 

رڑ پڑ جاڑیں پردیساں وچ ,کملے شوہدے ہو جاندے نے

ممتاز اے شوقاں دے چکر وچ ,ماواں پتر گنوا دیندیاں نیں

                °°°°°°°°°°