■ کیویں آئے او/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

کیویں آئے او 

گلیاں دے پتر پچھدے نے کیویں آئے او

کی دسیئے ہن کی پچھدے نے کیویں آئے او 

قبراں تے رون یا ڈولے ٹورن وی نہ پہنچے

 مجبوراں دی مجبوری اے نہیں سمجھدے کیویں آئے او 

سانوں ٹوٹے کر کر کے جو ویچدے رہے نے

او وی نے ہن سانوں پچھدے کیویں آئے او

سرخ گلاباں ورگے مکھڑے کالے پے گئے

محنتاں ساڈیاں ناہیوں دسدے کیویں آئے او

رکھاں دے رکھ وی نہیں ہن تے ٹھار ونڈاندے

ہور کسے نوں کی ہن دسدے کیویں آئے او 

گلیاں تے ہن بہتیاں تنگ جیاں لگن پیاں

دل وی ایناں وانگوں تنگ پے کیویں آئے او 

خوشیاں تے ہن ذاتی گلاں ہو گئیاں نیں

درد وی نہیں ہن کوئی ونڈدے کیویں آئے او 

ایتھے نے ہن لٹ دے ہاسے ہسن کیوں نہ 

زخم تے رہے نے ساڈے رسدے کیویں آئے او 

اے تے روڑے مار کے تہانوں پاگل کر دین 

ایتھے نہیں ہن دارو لبدے کیویں آئے او

اینا پانی لنگ گیا ممتاز پلاں تھائیں

زخم وی کوئی نہیں ہن کجدے کیویں آئے او 

                  ●●●

@ شیراں نوں/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

   

       شیراں نوں          

بھار چکدے نے جیڑے لوکی عزتاں دے

یاد رکھدا جہان اوناں شیراں نوں 

نہیں دنیا تے تھاں کسی کائر دی 

ویلا کردا سلام دلیراں نوں 

ہر جھولی وچ بھلا کد پان ہوندے

وٹے ماردی اے دنیا بیراں نوں 

جتھے بلدے چراغ ہنیرے وچ 

لبے اج وی نگاہ منڈیراں نوں 

چک سامنیوں کنداں دا شنگار ممتاز 

کیتا چھابیاں تے رنگلی چنگیراں نوں

                 ●●●                   

■ تیرے ہتھ / پنجابی کلام / او جھلیا

1۔

تیرے ہتھ

 تیرے ہتھاں دیاں پکھیاں وچ، اے سی والا سکھ اے 

تیرے ہوندیاں قدر نہ آئی ، ایہو  دکھ اے

ساری دنیا دے مزے نے کیتے، پزے برگر وی نے کھادے 

 تیرے ہتھاں دے پراٹھیاں دی، اج وی پکھ اے

والاں وچ تیل میرے ، ہن کوئی لاندا نہیں 

 تیری یاد دے وچ روندے ، وال میرے بک بک وے

کدرے تو اک دم جے ، سامنے آ جاویں

رج رج ویکھن نوں،  کتھے تیرا مکھ اے

 ویلے دیاں دھپاں دا، ممتاز  پتہ لگدا  

چھاں ونڈے سدراں دی، ماں ہی ایسا رکھ اے                      

        ●●●                       

                   

■ رسدے ویکھے/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

رسدے ویکھے 

نکی نکی گل دے اتے یار پرانے رسدے ویکھے 

میناواں دے آلڑے اندر کاں نے کنے گھسدے ویکھے 

جنہاں دی گھٹی وچ شامل سواد پرانا باسی کھانا

پچھلی ہر شے کھا لیندے نیں تازہ ٹکر بسدے ویکھے

اسی تے انصاف دلاون آئے سی پر ایہہ کی ہویا

ہور کسے نوں کی دلواندے اپنے حق وی کھسدے ویکھے

میک اپ شیک اپ کج نہیں ہوندا اصلی شے اے دل دا چانن

اندر دی لو بل جاوے تے ،بجھدے چہرے  لسدے ویکھے

عملوں خالی گلاں دے وچ برکت لبن ٹر پیندے او

ایخو جئے ممتاز نے کنے خالی پھوکے پھسدے ویکھے

●●●

■ لوکی کی کردے/ پنجابی کلام۔ او جھلیا

        لوکی کی کردے

رب دا فضل نہ ہوندا لوکی کی کردے

نہ او دعاوں سندا لوکی کی کردے

جے نہ پردہ پاندا ساڈیاں عیباں تے 

ہر گل ساڈی پندا لوکی کی کردے 

بدبختاں وچ ناں لکھوانا سوکھا اے

اینا وچ سانوں چندا لوکی کی کردے

اوس نے جے توفیق دتی اے سجدے سی

نہ اینی توفیق مقدر بندا لوکی کی کردے 

کل جد ڈگ کے فیر اٹھن دی کوشش کیتی

 بن اودی خوشنودی نہ اٹھ ہوندا  لوکی کی کردے 

مر جاندے نیں لوکی چیزاں چھڈ جاندے

اودی تھائیں قابض آپئی ہوندا لوکی کی کردے 

ہائے ممتاز کلیجہ پاٹن لگدا اے 

نت تماشے روز جے کر نہ تندا لوکی کی کردے 

                   ●●●              

@ پن پن ماریا۔پنجابی کلام۔ اوجھلیا

         پن پن ماریا

سانوں باہر والاں نے، مارنا سی  بھلا کی 

سانوں گھر والیاں نے، پن پن ماریا 

اتنا دلیرسانوں، اپنیاں مار کیتا 

دشمن اساں ہر، چن چن ماریا

کھل کے کوئی گل کرو، سمجھ دے وس پوے

ہر ویلے کر دی اے، گن گن ماریا

بھٹھیاں غرور دیاں  پخدیاں رہندیاں نے 

 برف دی چکی سیک  تن تن ماریا

شکوے ای رہندے نے، لوکاں نوں نصیب نال

ہیٹاں تہاڈا ویکھنا نہ، بھن بھن ماریا

ممتاز اپنے تے ،رحمتاں نوں چھڈ کے

 خود نوں تو دوجیاں دی، سن سن ماریا

    °°°°°°°°

■ خیال کر/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

خیال کر

پٹھے سدھے میرے نال،نہ ایہو جئے سوال کر

جندڑی محال نوں، نہ ہور وی محال کر

دوروں دوروں بیٹھ کے، اولیاں نہ مار تو

حوصلہ وکھانا اے تے، تھوڑی جئی مجال کر

اڈیاں نوں چک چک، قد نئیو وددے

ظرف اوچا کرنا تے ، چنگے کج اعمال کر

سچ دیاں عزتاں نوں، شملے دی تھاں دے

جھوٹ دے سلیپراں دے ،تھلے نہ پامال کر

لفظاں دے زخماں دا ،کوئی وی علاج نہیں 

سوج سمجھ تایوں، جیب استعمال  کر 

ہائے کیڑے منہ نال، سامنے فیر آواں گے

بس ایہی سوچ کے ،خود نوں مثال کر

پتھراں دے سینے وچ، دل کدوں ہوندے نے 

سمجھوتہ جند نال، ہور کج سال کر

ماپیاں بنائی جیڑی، سالاں وچ شان سی 

اونوں ممتاز نہیں تے،کج تے بحال کر 

   ●●●

■ مذاق/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

مذاق 

قاتل نے مقتول دی قبرے 

جاکے اونوں معاف کر دتا

کیہو جیہا مذاق اے ربا

ہساں یا فیر روواں چیتا

  ●●●

@ پونچے / پنجابی کلام ۔ او جھلیا

پوہنچے

پونچے چاڑھے وال وکھیرے 

اوچے اوچے چیخے چاڑھے

 اگے پچھے دوڑدے پھردے

کناں دے اے پردے پھاڑے

نہ کج سمجھن نہ سمجھاون

دل وچ خوف دے پنجے گاڑھے

ہر اک لفظ تو لہو پیا چوئے

ہر سچائی خنجر مارے

ہر اک لمحہ میری تاک چہ

ہر ایک منٹی مینوں تاڑے

سر توں پیراں تاک میں پچی

میں ماضی دے ورق چا پھاڑے

بند کیتی میں روندی پستک 

ہانڈی دی تھاں اتھرو چاڑھے

ہن میں اکثر سو نہیں سکدی

سوچدی گھمن گھیری بارے

چپ چپیتا کوئی نہ کوئی 

اک کردار تے واجاں مارے

بین کرے تے مینوں پچھے

کیوں کھولی سی پستک پارے

جے کر نہیں سی ایڈا جگرا 

کیوں ماضی نوں واجاں مارے

کیوں ممتاز تو حوصلہ دتا 

گل میں کھولدی چوک چوبارے

°°°°°

■ کفر کمایا/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

کفر کمایا 

کفر کمایا لوکاں کفر کمایا 

داغ جناں  تیرے متھے لایا 

چٹی چادر گلاں دے نال 

میلی کیتی گل پھاہ پایا 

بک بھر بھر کے میوے کھادے

فیر تھک تھک(thuk) کے کوڑھ(koorh) جتایا

ہتھاں دے نال نہ بن ایویں 

دنداں دے نل کھول نہ پایا

کملی کر کے شودا ہسیا

رانجھا ہو کے حال گنوایا

جاگ جا سر تے اپڑیا سورج

کنی تیکر ڈھول وجایا

دھوپ وچ پاڑیں دیندے ناہی

ویکھ زرا ہر پھل مرجھایا

کج کج اپنے ورگا کر کے

جو ممتاز سی سب گہنایا

  ●●●

@ جدا رستے / پنجابی کلام ۔ او جھلیا

     جدا رستے

اے موت ہی سی جنہیں، کر دتے جدا رستے

نہیں تے ہور کیدا زور، روکدا رستے

گماندے رہندے نے دشمن میرے، میری منزل

دکھاندا رہندا اے مینوں، میرا خدا رستے

او مہربان ہوئے ،صدیاں توں دبی دنیا 

اڑا کے ریت مینوں ،دسدی اے ہوا رستے 

اے جس طرح نے زمانے چہ ،لوگ دو مونہے

ایسے طرح نہ کدے ہون ، بے وفا رستے

میں کنی دوروں سفر ، کیتا اونہوں  ویکھن لئی

نظر ملان وی رکیا نہ، ٹر گیا رستے

او میرے نام دی چھٹی چہ، لکھ کے چھوڑ گیا 

تیری وفا نوں ملن گے، بےانتہاء رستے

قرار کیوں نہیں اک تھاں تے، بے کے کٹ جاندی

سفر نہ ہوندا تے فیر ،کون کھوچدا رستے

جے کر نہ ہوندی حیاتی چہ ، منزلاں دی کشش 

نہ سوچدا کوئی ممتاز ، ویکھدا رستے 

                   ●●●۔                   

@ تیرے نال نئیں۔ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

تیرے نال نئیں 

 سن وے سجنا میں  کی کہڑاں

 نال تیرے  نہیں ہن میں رہڑاں

بہتیاں ہوگیاں گلاں باتاں 

ہنجواں والیاں کھل برساتاں

چکڑ دے وچ ہن نہیں بہڑاں

تیرے نال نئیں ہن میں رہڑاں

کرچی کرچی کیتا دل نوں

مشکل نال میں سیتا دل نوں  

تو ہندا سی میرا گہڑاں

تیرے نال نئیں ہن میں رہڑاں

ساہ نہیں باقی تھاں توں ہلنوں

ہن تے دل وی رہ گئے ملنوں

ریجاں نہیں انکار ہن سہڑاں

تیرے نال نئیں ہن میں رہڑاں 

ونگاں دی تھاں بن لیا تاگا

فیر وی ستا لیکھ نہ جاگا

 ممتاز ہر اچی شے نے ٹہڑاں

تیرے نال نئیں ہن میں رہنا

      °°°°°۔   

■ خیال کر/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

خیال کر

میرے کول لفظاں دا کاٹا اے خیال کر

 پہلا پینڈا  اوکھا ہی لنگھاٹا اے خیال کر

چل کتھے شور وچ آپ نوں وی سنئیے

آسے پاسے بڑا ای سناٹا اے خیال کر

 سبق سناواں کیویں جند دی کتاب دا

ورقہ وی اسے تھائیوں پاٹا اے خیال کر

دیو نگہبان اے وگاڑنی نہیں چاہدی

ہتھ وچ خوشیاں دا چاٹا اے خیال کر

 

مینوں نہ چنوتی دیو جندڑی دی آس دی

زندگی نوں میرے ولوں ٹاٹا اے خیال کر

ہوندے کج نصیب جیڑے کدی نہیں بدلدے

ممتاز ویلے دا لپاٹا اے خیال کر

●●

@ دتیاں نیں/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

دتیاں نیں

بے فیضاں جو چا دتیاں نیں 

تیرے ناویں لا دتیاں نیں

پورا کرنا ہر گل  لازم 

حکم چہ جو فرما دتیاں نیں

دل دیاں رمزاں دینیاں اوکھیاں   

کر کر کے سودا دتیاں نیں

پیار دے بدلے تیریاں گلاں 

لوکاں نوں شرما دتیاں نیں

جرماں دی تفصیل چہ عرضاں

ڈھولے گل وچ پا دتیاں نیں

جو وی گزری دل کملے تے 

قبراں تے لکھوا دتیاں نیں 

کس گل ہون ممتاز خلاصے

تو تے مار مکا دتیاں نیں 

             °°°°°°۔              

@ ہار دو/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

     ہار دو

شہر وچ وحشت ہے اینی، زندگی نوں ہار دو

جو وی میری گل نہ منے، اوس نوں بس مار دو

غمزدہ دریا دے کنڈے، بے کے گلاں کر لئیے

ونڈ لئیے ایدیاں خوشیاں ،چلو ہتھ پار دو

اپنے ہونے دا اگر ، مطلب ہے بس طعنہ زنی

ایس اپنے پن توں توبہ، چنگے دشمن  چار دو

رون والے بہت ہو گئے، ہن ہساو وی زرا 

اتھرواں نوں پھل بنا دین، ایسے کج فنکار دو

زندگی آسان ہو جاوے، زرا جئی ایس لئی

ہو سکے تے سانوں وی ،دو چار اچھے یار دو

لیکے جاڑاں نال کی اے، صرف یاداں دے سوا 

مشکلاں نوں دوستاں دے، سر دے اتوں وار دو

اپنیاں دے شر توں بچن، دی دعا ممتاز منگ

ڈسن توں نہیں باز آندے، جناں مرضی پیار دو

                  ●●●۔               

■ گنواندا اے/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

گنواندا اے

روٹی ٹکر دے بدلے وچ، بندہ عمر گنواندا اے

اک نویکلی دوڑ ہے جیڑی ،ساری عمر او لاندا اے

محل مینارے کپڑے لتے، ہر اک شے نو چھڈ سکدا اے

پیڑی بھک دا مرض ہے جیڑا ،مگروں لا نہیں پاندا اے

اول آخر ٹڈ نوں لے ،چنگے مندے عملاں پیندا

جے کر جگ تے بھک نہ ہوندی، کیوں روندا کرلاندا اے

رب بھلا کے کفر دیاں، راہواں تے بندہ پا دیندی

بھک دے اگے ہر اک رشتہ، بےمعنی ہو جاندا اے

پباں بھار تے ٹردے ٹردے ، کنڈے بیجے رستے کٹے

تھوڑا جیہا سکھ مل جاوے ،دل تے ایہو چاہندا اے

ارماناں نے روڑ سٹے نے، نکے نکے سفنے سارے

اکھیاں میچنا بھل گیئاں نیں ، غم جندڑی نوں  کھاندا اے

کملے نوں ممتاز کی کملا ،کرنا شوہدا ویچارہ

اوس تے ہسنا آپ تے ہسنا، رب سوہنا فرماندا اے

●●●

@ اپنیاں نوں سد لو۔ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

اپنیاں نوں سد لو

کسے خوشی وچ جے, اپنیاں نوں سد لو

سوچدے رہ جاؤ کھیڈ ,کیویں او کھلاریا

غیراں دکھ دے کے کدی, من لئے پر اپنیاں 

کتھے کتھے سٹ لگی , زرا نہ وچاریا

گلاں دیاں سولاں اتے، بندہ ہر پل چڑھے

ڈر ڈر ویلا اساں، جہان تے گزاریا

نکی نکی گل اتے، اوکھا نئیوں ہوئی دا  

حوصلے دی باں پھڑ، سن وے دلاریا

سٹ اوہدے دل دے ، قریب جا کے لگی سی

ایسے لئی چیخیا، تے تائیوں ہلکاریا

ممتازجناں دیاں ، رکھیاں سفارشاں 

نظراں توں میری، تساں آپ سی اتاریا

          °°°°°°°    

               

            

@ سیلفی سٹک/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

         سیلفی سٹک      

 سیلفی سٹک میری  کار وچ رہ گئی

دھکا لگا دل نوں خورے کنج سہہ گئی

مینوں لگے سوہنی جئی سہیلی جیویں رس کے

بے پرواہی ہتھوں  راہ وچ بے گئی

سیلفی سٹک میری کار وچ رہ گئی 

محفل دی یادگاری محفوظ ہووے کنج

کنوں سمجھاواں فون کدروں او پھڑے کنج

ہتھ چہ ہزاراں دا موبیل جنے پھڑیا 

فوٹو دے رزلٹ ویکھ فٹے منہ کہہ گئی

سیلفی سٹک میری کار وچ رہ گئی 

موبیل پھڑایا میں جیڑی کو سیانی لگی

فوٹو دا رزلٹ ویکھ کڑی مینوں کانی لگی

سر سی تے پیر نہیں پیر سی تے منہ غیب

غصہ آیا ایڈا اونہوں بڑا کج کہہ گئی

سیلفی سٹک میری کار وچ رہ گئی 

سیلفی سٹک میری تو تے میری جان ایں 

فوٹوواں دے اینگلاں دی تو ہی تے شان ایں 

بڑی یاد آئی مینوں سیلفی سٹک دی 

کسے دی محتاجی پیڑی اج جیڑی سہہ گئی

سیلفی سٹک میری کار وچ رہ گئی 

            

        ●●●۔    

■ پتھر ہو گئے/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

            پتھر ہو گئے           

جد وی پچھے مڑ کے ویکھیا پتھر ہو گئے

تیرے اگے ٹر کے ویکھیا پتھر ہو گئے 

عرشاں اتوں کون گواہی دیندا میری

فرشیاں دے نال جڑ کے ویکھیا پتھر ہو گئے

کیوں کیتا اعتبار ایہو اک غلطی ہو گئی

 دل نے جد سکڑ کے ویکھیا پتھر ہو گئے 

گھٹ پانی دے چشمے ہلکے لگے مینوں

چکڑ دے نال رڑ کے ویکھیا پتھر ہو گئے

اوہنے ہتھ وچ تیشہ پھڑ کے رکھیا ہر دم

جگر بہتا پھڑ پھڑ کے ویکھیا پتھر ہو گئے 

ایویں نیں بدنام زبانوں کوڑے جیڑے

خود نوں بشکل گڑ کے ویکھیا پتھر ہو گئے

ورقہ ورقہ پھولیا سبق گواچے دے لئی 

شور کاغذی سنڑ کے ویکھیا پتھر ہو گئے 

خالص اکشڑ ہن ممتاز بے معنی ہویا

جذباتاں نوں پنڑ کے ویکھیا پتھر ہو گئے 

                 ●●●                 

@ بے جایا کر۔ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

بے جایا کر

جیندیاں جی میرے کول، وی بے جایا کر

سنڑں جایا کر کدی، کچھ کہہ جایا کر

میں وی انسان آں، خطا ہو سکدی اے

تیریاں میں سہیاں تو وی ،کدی سہہ جایا کر

ہر غم نوٹاں نال، بھریا نہیں جاندا اے

غصے والی پوھڑھی اتوں، کدی لہہ جایا کر

تیرا اے وجود دے ، سانوں وی کرائے تے

 ساڈے کول وی آکے، کدی رہ جایا کر

کوئی کمی آندی نہیں، تیری شان شوکت چہ

چوٹھی موٹھی ماٹھیاں دے ،اگے ڈھہ جایا کر 

دھیاں لئی ماواں سدا، جھلیاں ای رہندیاں

پت لئی وی ممتاز ، دیکے شہہ جایا کر 

°°°°°°°°