■ مار دیندے او/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

مار دیندے او

چڑی اک چھڈدے او کاں مار دیندے او

دشمناں دی گل نال ماں مار دیندے او

جیڑا تہاڈے  عیش وچ زرا جے خلل پائے

اوہدے فیر عزت تے ناں مار دیندے او

پاک وچ عظمی تے عالیہ دا راج اے

زور اتے جتھے چاہو اتھاں مار دہندیے او

فوجیو  تہاڈا وی کمال اے قسم نال

جتھے جی کردا اے تھاں مار دیندے او

زرا سانوں ساہ تے  بحال کر لین دو 

نواں نواں حوصلہ اے تاں مار دیندے او

بلڈی اے سویلین دھپ  وچ سڑ گئی 

سڑکاں بلاک کر چھاں مار دیندے او

تہاڈے کولوں سکھیا اے قوم اک گاں اے

قربانی دینی ہوئے گاں مار دیندے او

اے سوچ ماواں نے تے فوجی نہیں جمے سی

ممتاز لوکاں دی  دیاں متاں مار دیندے او

                 ●●●

■ دسدے مینوں/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

دسدے مینوں 

میں تینوں نہیں پالیا، تو پل گیا ایں احسان تیرا 

مینوں  سزا کسطرح، تو دینگا اے دسدے مینوں 

روا روا کے مکا تے دتا،  اے پہلاں مینوں 

تو میرے نال ہور کی، کرینگا اے دسدے 

تیرے ہنیرے مٹان دے لئی ، جلایا خود نوں 

 میری سوا ہن کتھے ، اڑاویں گا دسدے مینوں 

 جے تینوں اپنا مشیر رکھ لاں، تے کیسا رہیگا 

میری تباہی دا مشورہ ،کنے دن چہہ دینگا اے دسدے مینوں 

محبتاں دے سراں تے ممتاز ، بھار احسان دا نہ رکھو

نہیں اے سوکھا جے ، لاڑاں پے گا اے دسدے مینوں 

                  ●●●            

■ دوچار گلاں/ پنجابی کلام۔ او جھلیا

دو چار گلاں

اسے تسی مل پہیئے گلاں دو چار ہون

آسے پاسے لنگھیا جو اوس دا وچار ہون

کوئی دن ایسا ہووے کنڈیاں دی چھٹی ہووے 

ہر پاسے کھلڑے پھل بے شمار ہون

کدی کدی انج ہووے کہی گل پوری ہووے 

من لیئاں لگدا اے محو  انتظار ہون

دل والے ڈول وچ رنگلی مدھانی  چلے

یاداں والے مکھن اوس ڈول وچوں پار ہون 

کی ماحول ہووے محفل دے وچ تاں 

مدتاں دے بعد ملے گوڑھے دو یار ہون

اے وی کوئی گل ہوئی اکو بولی جائے کلا

دوجا وی تے حال دسے جے رازدار 

ہون

اوتھوں دل تنگ پوے زرا وی نہ بہنا چاوے

جتھے  شوبازی ہووے گلاں بیکار ہون 

دھرماں تے مذہباں دے ٹھیکے سر چک کے

فتنے فساد لبھن سوچاں جے بیمار ہون 

امن تے آشتی نوں اگ لان والیو

ہر بندے نال وسے کئی سنسار ہون

سچا اوہو ساتھ ہوندا جنوں ممتاز گل 

 دسیئے تے بھار لوے  دل دا قرار ہون

               ●●●

■ مولا دا/ پنجابی کلام۔ او جھلیا

مولا دا

شرم اکھیاں دی ویچنے والو، کیوں نہ آئے عذاب مولا دا

بے نیازی نو بے خبر نہ سمجھ، یاد رکھنا حساب مولا دا

قہر رب تو وی بچ گیا ہوندا، اے مقدر سیاہ نہ ہوندا 

ساری جندڑی سنور گئی ہوندی، جے تو پڑھدا نصاب مولا دا

یاد رکھ بے وجہ کدی کج وی، نہیں ہوندا ایہو سچائی اے 

کج وجہ سی کہ سارے میلے وچ، تو بناانتخاب مولا دا 

ہتھ تو تیرے زبان تو تیری ، عزتاں خلق جو بچا لیندی

شر توں اپنے جے تو فتح پاندا، تینوں ملدا خطاب مولا دا

تو جے ممتاز دل اٹھا لیندیوں، ایس دنیا دے جھوٹے عشقاں توں 

تیرے ہر اک سوال دے بدلے، آپ آندا 

جواب مولا دا

    ●●●   

■ ہار بناواں/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

ہار بناواں

دل کردا اے تیریاں ساریاں ،کرتوتاں دے موتی چن کے

وڈیاں وڈیاں گالاں دے میں ،ایخو جیہے ہار بناواں

جتیاں دے نال فیر پرو کے ، تیرے گل انج میں پاواں 

تینوں تیری ہر اوقات میں جاگدی اکھی خوب وخاواں 

ماں دے جمیاں دے حق کھو کے، جعلی رشتیاں جھولی پائے

غیرت کتھوں لیا کے دواں ،کیڑی کیڑی گل جتاواں

شکر اے رب دا اونے مینوں، اے کرنے دے طاقت دتی

ود کے شکر کہ صبر دتا جو ، رب دے فیصلے نوں ازماواں  

شکر کیتا ممتاز نے ہر دم ، ود کے ہر اک فیصلہ پایا

دشمن رب نے خوار او کیتے ، مٹی چٹی ٹٹیاں باواں 

      ●●●

■ کتھے گئےاو / پنجابی کلام ۔ او جھلیا

کتھے گئے او

جینا اوکھا سی جناں بن کتھے گئے او

ویلہ لنگدا سی دن گن گن کتھے گئے او

میں اوناں دے نال بہتیرے ربط ودائے 

فیر وی بن پائے نہ محسن کتھے گئے او

کہندے سی جو سپنے ویکھی جاو کیونکہ

پورے ہو جاون گے اک دن کتھے گئے او

شاید سکی دھرتی جل تھل ہو جاوے

لا کے کن سندے سی کن من کتھے گئے او

بے سد ہو کے بیخود ہوکے اپنے غم نوں آپئی رو کے

چپ ممتاز آپئی ہوندے سن کتھے گئے او 

●●●

■ پاگل لوگ/ پنجابی کلام ۔او جھلیا

پاگل لوگ

ملک نوں چھڈ کے، لوکاں پچھے لگ جاندے نیں پاگل لوک

فیر ہنیرے قسمت کرکے، دور  جاندے نیں پاگل لوگ

 

کیہو جئے بدبخت نیں  جیڑے ، اگے ودن دی تھائیں تے

ٹوئے دے وج ڈگن دے لئی، رولا پاندے نیں پاگل لوگ

جنہاں دی گنتی وی کوئی معنی، رکھدی نہیں اونہاں لئی

اپنیاں نسلاں ون سونے ، ناویں لاندے نیں پاگل لوگ

 

اک مٹی دا رب بنا کے ،اودی پوجا کردے نیں 

اپنے لہو وچ ڈبی ہوئی ،خیرات کھاندے نیں پاگل لوگ 

ضد بضدی زورا زوری ، مقصد ناں دی شے وی کوئی نہیں 

آپوں وی نہ سمجھ سکن ،کی چاہندے نے پاگل لوگ 

اک ویلے دی روٹی دے پاء، وک جاندے نیں کملے جئے 

جتیاں کھا کے پنج سال فیر ،ممتاز  گاندے نیں پاگل لوگ 

                   ●●●                  

■ کیویں مناں/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

کیویں مناں 

ہنیارے وچ سب کم کیتے فیر نہ اوہدے پچھے آوے کیویں مناں

لوکاں دیہاں جیباں ڈکیاں سر انہاں دے مینا گاوے کیویں مناں

کل تک دھول اڑائی جس نے مفلس لوکاں دی اکھیاں وچ 

اج  مٹی تے بے مطلب  پاڑیں چھڑکاوے کیویں مناں

ہتھ وچ تسبیح سر تے ٹوپی سمجھو کوئی گڑ بڑ ہو گئی 

چور چوری توں جائے ہیر پھیری توں جاوے کیوں مناں

عمراں لنگیاں ہوراں دے سر پھندیاں دے وچ پورے پاندے

گل اپنے وچ اک دن طوق نہ ہتھی پاوے کیویں مناں 

زہر پلا کے ہر بندے نوں مطلب لئی قربان کرے جو 

تیرے لئی او ٹھنڈا مٹھا شربت لیاوے کیویں مناں 

سر توں چنیاں کھون والے ممتاز  محافظ دی وردی وچ

میں ویکھے گھر اپنے لئی چدراں سلواوے کیویں مناں 

                    ●●●

■ رولا پائی جاو/ پنجابی کلام ۔او جھلیا

رولا پائی جاو

کلام:

(ممتازملک ۔پیرس)

اتوں اتوں رولا پاؤ، وچوں وچوں کھائی جاؤ 

اتوں اتوں روندے رو، وچوں وچوں گائی جاؤ 

دوجیاں دی اگ اتے ہتھ سیکن والیو

گھر جے بچانے نے تے، اگ نوں بجھائی جاؤ 

اتوں اتوں ویری نے تے، وچوں رشتے داریاں 

ویر پونے ناٹک تے، یاریاں نبھائی جاؤ 

دین دے ناں اتے، چلدی دکان اے 

ستا جے ضمیر  جاگے، مار کے سوائی جاؤ 

ماڑا اے نصیب ایس، ملک دا کیہو جیہا

اک چور جاندا اے تے، دوجا ڈاکو لیائی جاؤ 

زرخیز مٹی اے تے، سوہنے سوہنے لوک نیں 

نیتاں دے ماڑے نیں، اینہاں نوں سدھائی جاؤ 

جاہل نوں چھڈو ،پڑھے لکھے دا وی حال نہیں 

ممتاز مجاں اگے، بین وجائی جاؤ 

                ●●●               

■ دینا پیندا اے/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

دینا پیندا اے 

پل پل دا قوماں نوں، حساب دینا پیندا اے

 تاریخ نوں عمل دا، جواب دینا پیندا اے

دنیا چہہ اوچی تھاں تے ،اپڑن دی خاطر سدا

نسلاں نوں حیا دا، نصاب دینا پیندا اے

غیرتاں وفاواں نال، ملک آباد ہون 

فیر کتھے فطرتاں نوں، ثواب دینا پیندا اے

بزرگاں نوں جوانی دے، درختاں دی جڑاں وچ

تجربیاں لئی اپنا، شباب دینا پیندا اے

ممتاز باغاں دیاں، راکھیاں عجیب نیں

کنڈیاں دے بدلے ، گلاب دینا پیندا اے      ●●●

■ ویچ دتا/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

ویچ دتا

میں کملی جھلی چنگی ساں، مینوں دھرم دے ناواں  ویچ دتا

معصوم چڑی ساں فطرت دی ،مینوں کالے کاواں ویچ دتا

لوکی ہوراں دے سر رڑ جاندے، دھوکاں غیراں کولوں کھا لیندے

اسی روئیے کس دے در اتے ،ساڈے اپنے ساواں ویچ دتا

جس آسرے نیندر آ جاندی ،اسی بے فکری نال سو جاندے

اوہو سجن سوداگر نکلے، محفوظ جو باواں ویچ دتا

جنہاں منزل تک اپڑاون دا ،ساڈے نال سی قول قرار کیتا

اک سازش تحت او وگ گئیاں،سانوں اونہاں راہواں ویچ دتا

کس منہ نال حشر دے دن لوکو، تسی اپنے کرن نوں منو گے

ساڈی بولی کنج لوائی گئی ، سانوں کنج بھراواں ویچ دتا

اے کاش میں قسمت دی پستک ، دا ہر او ورقہ پھاڑ دیاں

جس ورقے لفظ شریکہ اے ،جتھے یار نوں یاراں ویچ دتا

اسی قطرہ قطرہ لہو دتا ، تاکہ آس جیون دی باقی رہے

اونہاں زہر وگایا  رگ اندر، سانوں  دلداراں ویچ دتا

اسی چک کے مٹی رستے دی ،سر اتے جا سردار کیتی

بس ایہو بھل ہوئی ممتاز، اونہاں سرداراں ویچ دتا 

                     ●●●

■ لے گیا۔ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

لے گیا

تہاڈے نال نکا جیا کم مینوں پے گیا 

گل وچ پھاہ وانگ حکم مینوں لے گیا

سوچیا سی تھوڑی جئی آسانی لب جاوے گی

ایتھے جو نہیں کیتا وی جرم مینوں لے گیا

سب کج اپنا لٹایا تے سمجھ پائے

  دوجیاں تے کھادا ہویا غم مینوں لے کیا

اپنے لیئے فکراں تو کوئی وی آذاد نہیں 

میرے لیئے سوچے او بھرم مینوں لے گیا 

پتہ نہیں ممتاز کیویں اعتبار کیتا

چوٹھا گھڑی بھر دا کرم مینوں لے گیا

●●●

■ ونڈ توں / پنجابی کلام ۔ او جھلیا

ونڈ توں

بہتے دی اڈیک وچ تھوڑا تو گنوائیں نہ

جیڑا تیرے وس ہوئے اوہو شے ونڈ توں 

ہر شے تثیر وچ دوجے کولوں وکھ اے 

 کدی وی نہ کہہ سکیں مرچاں نوں کھنڈ توں 

ہڈیاں جما دوے قہر پلے پا دوے

ایڈی ٹھنڈ چنگی نہیں بچ اینی ٹھنڈ توں 

 سکھے نے حیاتی نوں لنگان والے سبھی ول

استاداں دیاں جھڑکاں تے وڈیاں دے ڈنڈ توں 

گلہ کدی کرو نہ کہ اے تے سکول نیں 

سانوں تے سبق ملے ماپیاں دی چنڈ توں

لاوارثاں دے وانگوں حال اودا ہوندا سی جیڑا اج دور نسے  رشتیاں دی گنڈ توں 

مشکلاں چہہ ممتاز بندے دی شناخت ہووے

نسدیاں ہوندے نوں پچھان اوہدی کنڈ توں

             ●●●

  

■ حد/ پنجابی کلام ۔او جھلیا

حد

حد دے اندر رہے تے دریا

حدوں بار تے سونامی 

حد دے اندر امرت جیہڑا

حدوں باہر تے مرجانی

حد دے اندر شرم ہوندی اے

حدوں باہر بدنامی

حدوں اندر کامیابی تے

حدود باہر ناکامی 

حد دے اندر جیون اے تے

حدوں باہر من مانی

حدوں اندر ہر شے سوہنی

حدوں باہر دشنامی

اے ممتاز حداں دی دشمن

بندے اندر حیوانی

        ●●●

■ جاندے نے/ پنجابی کلام ۔او جھلیا

جاندے نے

بڑا حوصلہ کرنا پیندا اے، تایوں  جاںڑں والے رک جاندے نے

سمجھانا پیندا اتھروواں نوں، تایوں اتھرو وگدیاں سک جاندے نے

تانگاں ویلے دے نال تھک جاندیاں، 

آساں مٹی دے وچ رل جاندیاں

بندہ جد اے سب کج ہار دوے،ساہ ہولی جے مک جاندے نے

سب کج جد عام جئی گل ہووے، نہ غم نہ کوئی بل ہووے

ویلے دا گھوڑا نسدا اے، ہک لا کے  چابک جاندے نے 

نال بج کے ڈول دے اترے ساں، دل کھو دے گھور ہنیرے وچ

ممتاز نہ دیوا بال سکے ، جد گل وچ بتیاں پاندے نے

                 ●●●

@ نچاندا اے/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

          پیسہ 

اے پیسہ دل پرچاندا اے

اے پیسہ ناچ نچاندا اے

اک ہتھ وچ پھڑ کے روٹی تے

پیری گھنگھرو بندھ رواندا اے

اینج بن لئے سامنے والے نوں 

اکھوں روندا مونہوں گاندا اے

کیویں پھرکی وانگوں پھردا اے

نت نوے تماشے لاندا اے 

اے حسن دے شملے سر رکھ کے 

کئی کوجے نال بٹھاندا اے

پیسے دی خوشبو ایسی اے

جنتاں دی سیر کراندا اے

ممتاز تو دنیا جت لئیں جے

سمجھیں پیسہ کی چاہندا اے 

                ●●●               

@ کیتیاں / پنجابی کلام ۔ او جھلیا

  کیتیاں

بے فیضے جئے لوکاں دے نال 

تو کیوں چنگیاں گلاں کیتیاں 

تیرے کولوں سوئیاں  لے کے

 لوکاں اپڑیاں گدڑیاں سیتیاں 

ناں تے تیرے کالک مل کے

 اپڑیاں سریاں اوچیاں کیتیاں 

تیرے ولوں  گلاں گھڑ کے

دسیاں سب نوں آپو بیتیاں

چلو کوئی نہیں کسے بہانے

ڈکیاں نکلن سبھے پلیتیاں 

لوکاں قبضے کرن دی خاطر

خالی زمینیں چاڑھیاں مسیتیاں 

سوچو کروڑ دی مسجد چھڈ کے

کتھے نمازاں جا کے نیتیاں 

سر دے اتے جھگی نہ رہی

اتھرو رنگ شراباں پیتیاں 

ہوراں نوں الزام نہ دیئے

آگے آندیاں اپنیاں کیتیاں

تیل نہ پانی دے وچ گھلیا

کوشش سو ممتاز نے کیتیاں 

°°°°°

■ ہووے گی/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

ہووے گی

وقت جئی ظالم شے وی ،کوئی کی ہووے گی

 موج تیری کسے ہور نے کٹی ،پی ہووے گی

تینوں پہلی واری ،گودی لیکے ماں تیری وی

اک اک ساہ وچ سو سو واری ،جی ہووے گی

جو لٹی بازار وچہ، تیرے کرماں توں 

ہور کسے دی بہن ،کسے دی دھی ہووے گی

جس گدڑی دے لعل، تو جانوں پار کیتے

کنے اوکھے ماپیاں، گدڑی سی ہووے گی

کج معصوماں دے ،لیکھاں وچ اکثر ایویں 

ہوراں دی کرنی لیکھکھ، لکھی ہووے گی

نہ کر تو ممتاز متکا ،لوکاں نال اے نہ منن

اینا قیامت مننی جد ،ویکھی ہووے گی

●●●

@ رستے/ پنجابی کلام ۔او جھلیا

رستے

پہلاں اداس ہویا، فیر او چپ جیا رستے

تے مسکرا کے مینوں، ویکھدا گیا

 رستے

تیرے وجود دا احساس، تیرے بعد جدوں

عجب اداس جئے نے ،تیرے بنا رستے

جدوں دی میں تیرے، قدماں تے چلنوں انکاری 

نراض نیں جیویں میتھوں، خفا خفا رستے

میں اپنے مان تے، کلیاں سفر دی ٹھانی سی 

خدا  نہ جھوٹ بلائے، گئے تھکا رستے 

میں قدردان ہوواں ، شکر وی گزار سکاں 

ہے رب تو میری دعا، فیر میرے ملا رستے

کسے وی کم دے نہیں ،منزلاں نہ چنگیاں تے

تو جس قدر وی بھلا، سج تے فیر سجا رستے

جیڑے مقام تے پہچان، سوکھے نہیں لبدے

گنوان والے تے ممتاز ، بے انتہاء رستے

                 ●●●۔           

        

@ رکھاں دے نال پیار/ پنجابی کلام۔ او جھلیا

     رکھاں دے نال پیار 

رکھاں دے نال پیار کرو، اے رون نہیں دیندے

بھکیاں وی انسان نوں اے ، کدی ہون نہیں دیندے

 

ایویں تے مخلوق  چہ، انسان افضل نے پر 

عیباں دے پرچار ، جو افضل ہون نہیں دیندے

ایسی ٹھنڈک دیندے نے، روح ٹھار جاندی اے

اکھاں دے اتھرو وی، اکھوں چون نہیں دیندے

سوچ لیا ممتاز کنارہ ، ایناں دے ملنے توں بہتر  

دنیا دے غم کی کرنے، جو سون نہیں دیندے 

                  ●●●۔