پنجابی کلام ۔ حمد۔ اکھیاں نمانیاں

حمد باری تعالیٰ

کلام:

(ممتازملک۔پیرس)

جو گدڑیاں توں لعل نکالے میرا خدا

آیاں بلاواں سر تو جو ٹالے میرا خدا

خوشیاں چہ وی اداس جیا رہںڑاں رواج اے

ورنہ غماں دی جند چہ پالے میرا خدا

دامن تے دوستاں نے سبھاں دا کیتا اے تار

رنجش نہ کوئی میر تے نکالے میرا خدا

 

ہر اک قدم تے جو میں گراں میری غلطیاں

ہر اک قدم تے ودھ کے سنبھالے میرا خدا

جس تک پہنچ وی میرے خیالاں دی دور ہے

اونہوں سمندراں چوں گھنگھالے میرا خدا 

جس توں نہ ہو سکے میری دلجوئی اک وی پل

مینوں کرے نہ اوس دے حوالے میرا خدا

ہر وار جد گھرے آں مصیبت جہان وچ

ممتاز ودھ کے عزتاں بچا لے میرا خدا
.........

نوٹ:

(میرے اردو کلام سے میرا کیا گیا پنجابی ترجمہ )

(ممتازملک۔پیرس)

پر کیف نے ہواواں ۔ پنجابی نعت۔ اکھیاں نمانیاں

پر کیف نے ہواواں 

پنجابی نعت

ایسے حسیں نظارے پر کیف نے ہواواں

لکھاں کرم سمیٹاں آقا دے شہر جاواں 

پرکیف نے ہواواں ، پر کیف نے ہواواں 

اوہی دکھائی دیندے میں جس جگہ کھلوواں 

محسوس ہون اوتھے دل نوں جتھے بٹھاواں

 پر کیف نے ہواواں ، پرکیف نے ہواواں 

اکھاں نوں چین ملدا ٹھنڈ پیندی اے کلیجے

اتھرو میرے نہیں رکدے جد حال دل سناواواں

پرکیف نیں ہواواں ، پرکیف نے ہواواں 

غم دے سمندراں چوں ممتاز نوں او کڈدے

 ملدا سکون دل نوں قدماں چہہ تھاں جو پاواں 

پر کیف نے ہواواں، پرکیف نے ہواواں

------

 پر کیف ہیں نظارے

 اردو نعت

ایسے حسین نظارے پر کیف ہیں ہوائیں

 لاکھوں کرم سمیٹیں آقا کے شہر جائیں

 پر کیف ہیں ہوائیں پر کیف ہیں ہاں ہوائیں

وہی دکھائی دیں گے ہم جس جگہ کھڑے ہوں

 محسوس ہوں وہیں پر دل کو جہاں بٹھائیں

 پر کیف ہیں ہوائیں پر کیف ہیں ہوائیں

انکھوں کو چین ملتا ٹھنڈک پڑے کلیجے

آنسو نہیں ہیں رکتے جب حال دل سنائیں

 پرکیف ہیں ہوائیں پرکیف ہیں ہوائیں

غم کے سمندروں سے ممتاز وہ نکالیں

ملتا سکون دل کو قدموں میں جب بٹھائیں 

پرکیف ہیں ہوائیں پرکیف ہیں ہوائیں

-----

عیاں ہو گئے۔ پنجابی کلام ۔ نعت۔ اکھیاں نمانیاں

عیاں ہو گئے

راز کتنے جہاں تے عیاں ہو گئے

عقل دے سارے پردے اتاں ہو گئے

رب نے گل کوئی چھوڑی ادھوری کدی

مصطفی دی زباں توں بیاں ہو گئے

اوس ویلے تیکر نہ سکوں پا سکے

کفر دے معاملے نہ نہاں ہو گئے

آپ دی دوستی دے علاوہ سبھی 

دوستاں کولوں دل بد گماں ہو گئے

آپ دی اک نگاہ کرم پے گئی

جو زمین تو اٹھے آسماں ہو گئے

جد قدم ودھ گئے رب دے محبوب ول

منزلاں دی طرف دے نشاں ہو گئے

سوہنے محبوب نوں کی مکاناں دی کی لوڑ

او تے جنت نیں  جنت مکاں ہو گئے

سوہنے محبوب اسوہ جو چھڈ کے گئے

بے ایماناں دے لئی امتحاں ہو گئے 

۔۔۔۔۔۔۔۔