■ حد/ پنجابی کلام ۔او جھلیا

حد

حد دے اندر رہے تے دریا

حدوں بار تے سونامی 

حد دے اندر امرت جیہڑا

حدوں باہر تے مرجانی

حد دے اندر شرم ہوندی اے

حدوں باہر بدنامی

حدوں اندر کامیابی تے

حدود باہر ناکامی 

حد دے اندر جیون اے تے

حدوں باہر من مانی

حدوں اندر ہر شے سوہنی

حدوں باہر دشنامی

اے ممتاز حداں دی دشمن

بندے اندر حیوانی

        ●●●

■ او جھلیا / پنجابی کلام ۔ او جھلیا

او جھلیا 

تیرے عشق چہ ریجاں لاون نوں

میں آپ سنیہہ گھلیا  

او جھلیا اور جھلیا 

سانواں دے سیک پخاندے نے

تلیاں  وچ بھانبڑں بلیا 

او جھلیا او جھلیا 

کوئہ آس نہیں جیون جوگے دی

جیڑا غم سینے وچ پلیا 

او جھلیا او جھلیا

دل باغ اجڑ گئے مدتاں توں

تے چرمر پاتر ہلیا 

او جھلیا او جھلیا 

کی تپش اودی محسوس ہونی

جیڑا شکر دوپہری بلیا

او جھلیا او جھلیا

ممتاز اودی گل کی کرنی

جیڑا عملوں کالک ملیا 

او جھلیا او جھلیا 

               ۔۔۔۔۔۔۔۔

        

 

■ لوکی مر گئے / پنجابی کلام۔ او جھلیا

لوکی مر گئے

بھکے پاویں لوکی مر گئے 

فیر وی ساڈے حاکم تر گئے

ہر اک بوہے تے تالا سی 

رلدے کھلدے جیڑے در گئے

اے تے صدیوں ہوندا آیا

چوٹھے جت گئے سچے ہر گئے 

ہن نہیں حکمت خاموشی وچ 

لوکی سمجھن ویکھیا ڈر گئے

ہن تے رناں ودھ گیئاں اگے 

 انصاف نہ کر پائے تے نر گئے 

ممتاز تسی سب بیٹھے رہ گئے

 چڑیاں طوطےکھیتی چر گئے

●●●

@ شیراں نوں/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

   

       شیراں نوں          

بھار چکدے نے جیڑے لوکی عزتاں دے

یاد رکھدا جہان اوناں شیراں نوں 

نہیں دنیا تے تھاں کسی کائر دی 

ویلا کردا سلام دلیراں نوں 

ہر جھولی وچ بھلا کد پان ہوندے

وٹے ماردی اے دنیا بیراں نوں 

جتھے بلدے چراغ ہنیرے وچ 

لبے اج وی نگاہ منڈیراں نوں 

چک سامنیوں کنداں دا شنگار ممتاز 

کیتا چھابیاں تے رنگلی چنگیراں نوں

                 ●●●                   

@ سمجھ بیٹھا ایں/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

       سمجھ بیٹھا ایں 

تو میرے شوق نوں مجبوری سمجھ بیٹھا ایں 

ایہو غلطی جنوں ضروری سمجھ بیٹھا ایں

منہ میرا کھولنا شملے کئی نیویں کردا

میری اک چپ میری مغروری سمجھ بیٹھا ایں

ایڈا سوکھا نہیں قربان کسے لئی ہونا 

تو تیری غرض نوں منصوری سمجھ بیٹھا ایں

جس تباہی نے تیرا نام دعا توں کڈیا

ایسی بدنامی نوں مشہوری سمجھ بیٹھا ایں 

فاصلہ دل دا نہ ہووے تے کوئی معنی نہیں 

چند قدماں نوں تو تے دوری سمجھ بیٹھا ایں 

زہر قاتل سی جیہڑا چیر کے جگرا رکھ دے

کھاندے ہوئے تو جنوں چوری سمجھ بیٹھا ایں

میرے لفظاں دی وی کج اہمیت ہونی چاہیدی

کیوں میری چپ نوں تو منظوری سمجھ بیٹھا ایں 

ساز دل چھیڑ نہ ممتاز نیں زخمی تاناں  

پردہ پوشی نوں تو مغروری سمجھ بیٹھا ایں 

                 ●●●

■ تیرے ہتھ / پنجابی کلام / او جھلیا

1۔

تیرے ہتھ

 تیرے ہتھاں دیاں پکھیاں وچ، اے سی والا سکھ اے 

تیرے ہوندیاں قدر نہ آئی ، ایہو  دکھ اے

ساری دنیا دے مزے نے کیتے، پزے برگر وی نے کھادے 

 تیرے ہتھاں دے پراٹھیاں دی، اج وی پکھ اے

والاں وچ تیل میرے ، ہن کوئی لاندا نہیں 

 تیری یاد دے وچ روندے ، وال میرے بک بک وے

کدرے تو اک دم جے ، سامنے آ جاویں

رج رج ویکھن نوں،  کتھے تیرا مکھ اے

 ویلے دیاں دھپاں دا، ممتاز  پتہ لگدا  

چھاں ونڈے سدراں دی، ماں ہی ایسا رکھ اے                      

        ●●●                       

                   

■ رسدے ویکھے/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

رسدے ویکھے 

نکی نکی گل دے اتے یار پرانے رسدے ویکھے 

میناواں دے آلڑے اندر کاں نے کنے گھسدے ویکھے 

جنہاں دی گھٹی وچ شامل سواد پرانا باسی کھانا

پچھلی ہر شے کھا لیندے نیں تازہ ٹکر بسدے ویکھے

اسی تے انصاف دلاون آئے سی پر ایہہ کی ہویا

ہور کسے نوں کی دلواندے اپنے حق وی کھسدے ویکھے

میک اپ شیک اپ کج نہیں ہوندا اصلی شے اے دل دا چانن

اندر دی لو بل جاوے تے ،بجھدے چہرے  لسدے ویکھے

عملوں خالی گلاں دے وچ برکت لبن ٹر پیندے او

ایخو جئے ممتاز نے کنے خالی پھوکے پھسدے ویکھے

●●●

■ جاندے نے/ پنجابی کلام ۔او جھلیا

جاندے نے

بڑا حوصلہ کرنا پیندا اے، تایوں  جاںڑں والے رک جاندے نے

سمجھانا پیندا اتھروواں نوں، تایوں اتھرو وگدیاں سک جاندے نے

تانگاں ویلے دے نال تھک جاندیاں، 

آساں مٹی دے وچ رل جاندیاں

بندہ جد اے سب کج ہار دوے،ساہ ہولی جے مک جاندے نے

سب کج جد عام جئی گل ہووے، نہ غم نہ کوئی بل ہووے

ویلے دا گھوڑا نسدا اے، ہک لا کے  چابک جاندے نے 

نال بج کے ڈول دے اترے ساں، دل کھو دے گھور ہنیرے وچ

ممتاز نہ دیوا بال سکے ، جد گل وچ بتیاں پاندے نے

                 ●●●

@ نچاندا اے/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

          پیسہ 

اے پیسہ دل پرچاندا اے

اے پیسہ ناچ نچاندا اے

اک ہتھ وچ پھڑ کے روٹی تے

پیری گھنگھرو بندھ رواندا اے

اینج بن لئے سامنے والے نوں 

اکھوں روندا مونہوں گاندا اے

کیویں پھرکی وانگوں پھردا اے

نت نوے تماشے لاندا اے 

اے حسن دے شملے سر رکھ کے 

کئی کوجے نال بٹھاندا اے

پیسے دی خوشبو ایسی اے

جنتاں دی سیر کراندا اے

ممتاز تو دنیا جت لئیں جے

سمجھیں پیسہ کی چاہندا اے 

                ●●●               

او جھلیا / پنجابی کلام / فوٹو شعر۔ او جھلیا

او جھلیا او جھلیا 

او جھلیا او جھلیا 

تیرے عشق چہ ریجاں لاون نوں

میں آپ سنیہا گھلیا 

او جھلیا او جھلیا

سانواں دے سیک پخاندے نے

تلیاں وچ بھانبڑ بلیا 

او  جھلیا او جھلیا 

کوئی آس نہیں جیون جوگے دے

جیڑا غم سینے وچ پلیا

او جھلیا او جھلیا 

دل باغ اجڑ گئے مدتاں تو 

تے چرمر پاتر ہلیا

او جھلیا او جھلیا 

کی تپش اوہدی محسوس ہوئی

جیہڑا شکر دوپہری بلیا 

او جھلیا او جھلیا 

ممتاز اوہدی گل کی کرنی

جیہڑا عملوں کالک ملیا

او جھلیا او جھلیا 

●●●

■ لوکی کی کردے/ پنجابی کلام۔ او جھلیا

        لوکی کی کردے

رب دا فضل نہ ہوندا لوکی کی کردے

نہ او دعاوں سندا لوکی کی کردے

جے نہ پردہ پاندا ساڈیاں عیباں تے 

ہر گل ساڈی پندا لوکی کی کردے 

بدبختاں وچ ناں لکھوانا سوکھا اے

اینا وچ سانوں چندا لوکی کی کردے

اوس نے جے توفیق دتی اے سجدے سی

نہ اینی توفیق مقدر بندا لوکی کی کردے 

کل جد ڈگ کے فیر اٹھن دی کوشش کیتی

 بن اودی خوشنودی نہ اٹھ ہوندا  لوکی کی کردے 

مر جاندے نیں لوکی چیزاں چھڈ جاندے

اودی تھائیں قابض آپئی ہوندا لوکی کی کردے 

ہائے ممتاز کلیجہ پاٹن لگدا اے 

نت تماشے روز جے کر نہ تندا لوکی کی کردے 

                   ●●●              

■ عشق رولا / پنجابی کلام۔ او جھلیا

عشق رولا

اے چھپائے وی چھپ نہیں سکدا

عشق رولا  گلی گلی کردا

ہور کوئی وی کر نہیں سکدا

جو میرے دل دا اک ولی کردا

جو سمندر نوں وی نچاندا  اے

خشک صحرا چہ کھلبلی کردا

ایہہ تصور دا زور ہے کہ جو 

کھردرے رستے مخملی کردا

واقف حال ہے اوہی ممتاز

دور ایس دل دی بےکلی کردا

●●●

@ پن پن ماریا۔پنجابی کلام۔ اوجھلیا

         پن پن ماریا

سانوں باہر والاں نے، مارنا سی  بھلا کی 

سانوں گھر والیاں نے، پن پن ماریا 

اتنا دلیرسانوں، اپنیاں مار کیتا 

دشمن اساں ہر، چن چن ماریا

کھل کے کوئی گل کرو، سمجھ دے وس پوے

ہر ویلے کر دی اے، گن گن ماریا

بھٹھیاں غرور دیاں  پخدیاں رہندیاں نے 

 برف دی چکی سیک  تن تن ماریا

شکوے ای رہندے نے، لوکاں نوں نصیب نال

ہیٹاں تہاڈا ویکھنا نہ، بھن بھن ماریا

ممتاز اپنے تے ،رحمتاں نوں چھڈ کے

 خود نوں تو دوجیاں دی، سن سن ماریا

    °°°°°°°°

■ خیال کر/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

خیال کر

پٹھے سدھے میرے نال،نہ ایہو جئے سوال کر

جندڑی محال نوں، نہ ہور وی محال کر

دوروں دوروں بیٹھ کے، اولیاں نہ مار تو

حوصلہ وکھانا اے تے، تھوڑی جئی مجال کر

اڈیاں نوں چک چک، قد نئیو وددے

ظرف اوچا کرنا تے ، چنگے کج اعمال کر

سچ دیاں عزتاں نوں، شملے دی تھاں دے

جھوٹ دے سلیپراں دے ،تھلے نہ پامال کر

لفظاں دے زخماں دا ،کوئی وی علاج نہیں 

سوج سمجھ تایوں، جیب استعمال  کر 

ہائے کیڑے منہ نال، سامنے فیر آواں گے

بس ایہی سوچ کے ،خود نوں مثال کر

پتھراں دے سینے وچ، دل کدوں ہوندے نے 

سمجھوتہ جند نال، ہور کج سال کر

ماپیاں بنائی جیڑی، سالاں وچ شان سی 

اونوں ممتاز نہیں تے،کج تے بحال کر 

   ●●●

■ مذاق/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

مذاق 

قاتل نے مقتول دی قبرے 

جاکے اونوں معاف کر دتا

کیہو جیہا مذاق اے ربا

ہساں یا فیر روواں چیتا

  ●●●

@ پونچے / پنجابی کلام ۔ او جھلیا

پوہنچے

پونچے چاڑھے وال وکھیرے 

اوچے اوچے چیخے چاڑھے

 اگے پچھے دوڑدے پھردے

کناں دے اے پردے پھاڑے

نہ کج سمجھن نہ سمجھاون

دل وچ خوف دے پنجے گاڑھے

ہر اک لفظ تو لہو پیا چوئے

ہر سچائی خنجر مارے

ہر اک لمحہ میری تاک چہ

ہر ایک منٹی مینوں تاڑے

سر توں پیراں تاک میں پچی

میں ماضی دے ورق چا پھاڑے

بند کیتی میں روندی پستک 

ہانڈی دی تھاں اتھرو چاڑھے

ہن میں اکثر سو نہیں سکدی

سوچدی گھمن گھیری بارے

چپ چپیتا کوئی نہ کوئی 

اک کردار تے واجاں مارے

بین کرے تے مینوں پچھے

کیوں کھولی سی پستک پارے

جے کر نہیں سی ایڈا جگرا 

کیوں ماضی نوں واجاں مارے

کیوں ممتاز تو حوصلہ دتا 

گل میں کھولدی چوک چوبارے

°°°°°

@ کیتیاں / پنجابی کلام ۔ او جھلیا

  کیتیاں

بے فیضے جئے لوکاں دے نال 

تو کیوں چنگیاں گلاں کیتیاں 

تیرے کولوں سوئیاں  لے کے

 لوکاں اپڑیاں گدڑیاں سیتیاں 

ناں تے تیرے کالک مل کے

 اپڑیاں سریاں اوچیاں کیتیاں 

تیرے ولوں  گلاں گھڑ کے

دسیاں سب نوں آپو بیتیاں

چلو کوئی نہیں کسے بہانے

ڈکیاں نکلن سبھے پلیتیاں 

لوکاں قبضے کرن دی خاطر

خالی زمینیں چاڑھیاں مسیتیاں 

سوچو کروڑ دی مسجد چھڈ کے

کتھے نمازاں جا کے نیتیاں 

سر دے اتے جھگی نہ رہی

اتھرو رنگ شراباں پیتیاں 

ہوراں نوں الزام نہ دیئے

آگے آندیاں اپنیاں کیتیاں

تیل نہ پانی دے وچ گھلیا

کوشش سو ممتاز نے کیتیاں 

°°°°°

■ کفر کمایا/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

کفر کمایا 

کفر کمایا لوکاں کفر کمایا 

داغ جناں  تیرے متھے لایا 

چٹی چادر گلاں دے نال 

میلی کیتی گل پھاہ پایا 

بک بھر بھر کے میوے کھادے

فیر تھک تھک(thuk) کے کوڑھ(koorh) جتایا

ہتھاں دے نال نہ بن ایویں 

دنداں دے نل کھول نہ پایا

کملی کر کے شودا ہسیا

رانجھا ہو کے حال گنوایا

جاگ جا سر تے اپڑیا سورج

کنی تیکر ڈھول وجایا

دھوپ وچ پاڑیں دیندے ناہی

ویکھ زرا ہر پھل مرجھایا

کج کج اپنے ورگا کر کے

جو ممتاز سی سب گہنایا

  ●●●

@ جدا رستے / پنجابی کلام ۔ او جھلیا

     جدا رستے

اے موت ہی سی جنہیں، کر دتے جدا رستے

نہیں تے ہور کیدا زور، روکدا رستے

گماندے رہندے نے دشمن میرے، میری منزل

دکھاندا رہندا اے مینوں، میرا خدا رستے

او مہربان ہوئے ،صدیاں توں دبی دنیا 

اڑا کے ریت مینوں ،دسدی اے ہوا رستے 

اے جس طرح نے زمانے چہ ،لوگ دو مونہے

ایسے طرح نہ کدے ہون ، بے وفا رستے

میں کنی دوروں سفر ، کیتا اونہوں  ویکھن لئی

نظر ملان وی رکیا نہ، ٹر گیا رستے

او میرے نام دی چھٹی چہ، لکھ کے چھوڑ گیا 

تیری وفا نوں ملن گے، بےانتہاء رستے

قرار کیوں نہیں اک تھاں تے، بے کے کٹ جاندی

سفر نہ ہوندا تے فیر ،کون کھوچدا رستے

جے کر نہ ہوندی حیاتی چہ ، منزلاں دی کشش 

نہ سوچدا کوئی ممتاز ، ویکھدا رستے 

                   ●●●۔                   

@ تیرے نال نئیں۔ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

تیرے نال نئیں 

 سن وے سجنا میں  کی کہڑاں

 نال تیرے  نہیں ہن میں رہڑاں

بہتیاں ہوگیاں گلاں باتاں 

ہنجواں والیاں کھل برساتاں

چکڑ دے وچ ہن نہیں بہڑاں

تیرے نال نئیں ہن میں رہڑاں

کرچی کرچی کیتا دل نوں

مشکل نال میں سیتا دل نوں  

تو ہندا سی میرا گہڑاں

تیرے نال نئیں ہن میں رہڑاں

ساہ نہیں باقی تھاں توں ہلنوں

ہن تے دل وی رہ گئے ملنوں

ریجاں نہیں انکار ہن سہڑاں

تیرے نال نئیں ہن میں رہڑاں 

ونگاں دی تھاں بن لیا تاگا

فیر وی ستا لیکھ نہ جاگا

 ممتاز ہر اچی شے نے ٹہڑاں

تیرے نال نئیں ہن میں رہنا

      °°°°°۔   

@ پتر گنوائے۔ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

پتر گنوائے 

جم کے پتر اکڑی گردن٫ لیکے پھردی کتھے جائے

کوجے پتر لیکے سوہڑیاں ٫کڑیاں عیب اے پا دیندیاں نیں 

 بددعاؤں دی پنڈ اپنے, سر تے بھاری کردی جائے

ایناں گلاں دے ہتھوں ہی٫ ماواں موہ سووا دیندیاں نیں 

زیور کپڑے مال مویشی٫ نوکر چاکر دی چاہت وچ

نکی عمرے پتر کیویں٫ پردیساں وچ چا دیندیاں نیں

ہتھاں دے وچ لسٹاں لے کے٫ ہر دم فون اڈیکن والی

پہلی واج تے پیخے کل دے٫ کہہ جذبات سوا دیندیاں نیں

ہر ویلے جد کہندا پتر ,ماں میں گھر نوں آڑاں چاہنداں

سن کے کھول فرمیشی کھاتہ, نواں پواڑا پا دیندیاں نیں 

ماں میں تیرے ہتھ دی روٹی, کنے سالاں توں نہیں کھادی

نہ پتر مہنگائی بڑی اے, گلاں عجب سنڑاں دیندیاں نیں 

رڑ پڑ جاڑیں پردیساں وچ ,کملے شوہدے ہو جاندے نے

ممتاز اے شوقاں دے چکر وچ ,ماواں پتر گنوا دیندیاں نیں

                °°°°°°°°°°

■ خیال کر/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

خیال کر

میرے کول لفظاں دا کاٹا اے خیال کر

 پہلا پینڈا  اوکھا ہی لنگھاٹا اے خیال کر

چل کتھے شور وچ آپ نوں وی سنئیے

آسے پاسے بڑا ای سناٹا اے خیال کر

 سبق سناواں کیویں جند دی کتاب دا

ورقہ وی اسے تھائیوں پاٹا اے خیال کر

دیو نگہبان اے وگاڑنی نہیں چاہدی

ہتھ وچ خوشیاں دا چاٹا اے خیال کر

 

مینوں نہ چنوتی دیو جندڑی دی آس دی

زندگی نوں میرے ولوں ٹاٹا اے خیال کر

ہوندے کج نصیب جیڑے کدی نہیں بدلدے

ممتاز ویلے دا لپاٹا اے خیال کر

●●

■ ہووے گی/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

ہووے گی

وقت جئی ظالم شے وی ،کوئی کی ہووے گی

 موج تیری کسے ہور نے کٹی ،پی ہووے گی

تینوں پہلی واری ،گودی لیکے ماں تیری وی

اک اک ساہ وچ سو سو واری ،جی ہووے گی

جو لٹی بازار وچہ، تیرے کرماں توں 

ہور کسے دی بہن ،کسے دی دھی ہووے گی

جس گدڑی دے لعل، تو جانوں پار کیتے

کنے اوکھے ماپیاں، گدڑی سی ہووے گی

کج معصوماں دے ،لیکھاں وچ اکثر ایویں 

ہوراں دی کرنی لیکھکھ، لکھی ہووے گی

نہ کر تو ممتاز متکا ،لوکاں نال اے نہ منن

اینا قیامت مننی جد ،ویکھی ہووے گی

●●●

@ دتیاں نیں/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

دتیاں نیں

بے فیضاں جو چا دتیاں نیں 

تیرے ناویں لا دتیاں نیں

پورا کرنا ہر گل  لازم 

حکم چہ جو فرما دتیاں نیں

دل دیاں رمزاں دینیاں اوکھیاں   

کر کر کے سودا دتیاں نیں

پیار دے بدلے تیریاں گلاں 

لوکاں نوں شرما دتیاں نیں

جرماں دی تفصیل چہ عرضاں

ڈھولے گل وچ پا دتیاں نیں

جو وی گزری دل کملے تے 

قبراں تے لکھوا دتیاں نیں 

کس گل ہون ممتاز خلاصے

تو تے مار مکا دتیاں نیں 

             °°°°°°۔              

@ رستے/ پنجابی کلام ۔او جھلیا

رستے

پہلاں اداس ہویا، فیر او چپ جیا رستے

تے مسکرا کے مینوں، ویکھدا گیا

 رستے

تیرے وجود دا احساس، تیرے بعد جدوں

عجب اداس جئے نے ،تیرے بنا رستے

جدوں دی میں تیرے، قدماں تے چلنوں انکاری 

نراض نیں جیویں میتھوں، خفا خفا رستے

میں اپنے مان تے، کلیاں سفر دی ٹھانی سی 

خدا  نہ جھوٹ بلائے، گئے تھکا رستے 

میں قدردان ہوواں ، شکر وی گزار سکاں 

ہے رب تو میری دعا، فیر میرے ملا رستے

کسے وی کم دے نہیں ،منزلاں نہ چنگیاں تے

تو جس قدر وی بھلا، سج تے فیر سجا رستے

جیڑے مقام تے پہچان، سوکھے نہیں لبدے

گنوان والے تے ممتاز ، بے انتہاء رستے

                 ●●●۔           

        

@ ہار دو/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

     ہار دو

شہر وچ وحشت ہے اینی، زندگی نوں ہار دو

جو وی میری گل نہ منے، اوس نوں بس مار دو

غمزدہ دریا دے کنڈے، بے کے گلاں کر لئیے

ونڈ لئیے ایدیاں خوشیاں ،چلو ہتھ پار دو

اپنے ہونے دا اگر ، مطلب ہے بس طعنہ زنی

ایس اپنے پن توں توبہ، چنگے دشمن  چار دو

رون والے بہت ہو گئے، ہن ہساو وی زرا 

اتھرواں نوں پھل بنا دین، ایسے کج فنکار دو

زندگی آسان ہو جاوے، زرا جئی ایس لئی

ہو سکے تے سانوں وی ،دو چار اچھے یار دو

لیکے جاڑاں نال کی اے، صرف یاداں دے سوا 

مشکلاں نوں دوستاں دے، سر دے اتوں وار دو

اپنیاں دے شر توں بچن، دی دعا ممتاز منگ

ڈسن توں نہیں باز آندے، جناں مرضی پیار دو

                  ●●●۔               

@ رکھاں دے نال پیار/ پنجابی کلام۔ او جھلیا

     رکھاں دے نال پیار 

رکھاں دے نال پیار کرو، اے رون نہیں دیندے

بھکیاں وی انسان نوں اے ، کدی ہون نہیں دیندے

 

ایویں تے مخلوق  چہ، انسان افضل نے پر 

عیباں دے پرچار ، جو افضل ہون نہیں دیندے

ایسی ٹھنڈک دیندے نے، روح ٹھار جاندی اے

اکھاں دے اتھرو وی، اکھوں چون نہیں دیندے

سوچ لیا ممتاز کنارہ ، ایناں دے ملنے توں بہتر  

دنیا دے غم کی کرنے، جو سون نہیں دیندے 

                  ●●●۔                 

              

■ گنواندا اے/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

گنواندا اے

روٹی ٹکر دے بدلے وچ، بندہ عمر گنواندا اے

اک نویکلی دوڑ ہے جیڑی ،ساری عمر او لاندا اے

محل مینارے کپڑے لتے، ہر اک شے نو چھڈ سکدا اے

پیڑی بھک دا مرض ہے جیڑا ،مگروں لا نہیں پاندا اے

اول آخر ٹڈ نوں لے ،چنگے مندے عملاں پیندا

جے کر جگ تے بھک نہ ہوندی، کیوں روندا کرلاندا اے

رب بھلا کے کفر دیاں، راہواں تے بندہ پا دیندی

بھک دے اگے ہر اک رشتہ، بےمعنی ہو جاندا اے

پباں بھار تے ٹردے ٹردے ، کنڈے بیجے رستے کٹے

تھوڑا جیہا سکھ مل جاوے ،دل تے ایہو چاہندا اے

ارماناں نے روڑ سٹے نے، نکے نکے سفنے سارے

اکھیاں میچنا بھل گیئاں نیں ، غم جندڑی نوں  کھاندا اے

کملے نوں ممتاز کی کملا ،کرنا شوہدا ویچارہ

اوس تے ہسنا آپ تے ہسنا، رب سوہنا فرماندا اے

●●●

@ اپنیاں نوں سد لو۔ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

اپنیاں نوں سد لو

کسے خوشی وچ جے, اپنیاں نوں سد لو

سوچدے رہ جاؤ کھیڈ ,کیویں او کھلاریا

غیراں دکھ دے کے کدی, من لئے پر اپنیاں 

کتھے کتھے سٹ لگی , زرا نہ وچاریا

گلاں دیاں سولاں اتے، بندہ ہر پل چڑھے

ڈر ڈر ویلا اساں، جہان تے گزاریا

نکی نکی گل اتے، اوکھا نئیوں ہوئی دا  

حوصلے دی باں پھڑ، سن وے دلاریا

سٹ اوہدے دل دے ، قریب جا کے لگی سی

ایسے لئی چیخیا، تے تائیوں ہلکاریا

ممتازجناں دیاں ، رکھیاں سفارشاں 

نظراں توں میری، تساں آپ سی اتاریا

          °°°°°°°    

               

            

@ سیلفی سٹک/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

         سیلفی سٹک      

 سیلفی سٹک میری  کار وچ رہ گئی

دھکا لگا دل نوں خورے کنج سہہ گئی

مینوں لگے سوہنی جئی سہیلی جیویں رس کے

بے پرواہی ہتھوں  راہ وچ بے گئی

سیلفی سٹک میری کار وچ رہ گئی 

محفل دی یادگاری محفوظ ہووے کنج

کنوں سمجھاواں فون کدروں او پھڑے کنج

ہتھ چہ ہزاراں دا موبیل جنے پھڑیا 

فوٹو دے رزلٹ ویکھ فٹے منہ کہہ گئی

سیلفی سٹک میری کار وچ رہ گئی 

موبیل پھڑایا میں جیڑی کو سیانی لگی

فوٹو دا رزلٹ ویکھ کڑی مینوں کانی لگی

سر سی تے پیر نہیں پیر سی تے منہ غیب

غصہ آیا ایڈا اونہوں بڑا کج کہہ گئی

سیلفی سٹک میری کار وچ رہ گئی 

سیلفی سٹک میری تو تے میری جان ایں 

فوٹوواں دے اینگلاں دی تو ہی تے شان ایں 

بڑی یاد آئی مینوں سیلفی سٹک دی 

کسے دی محتاجی پیڑی اج جیڑی سہہ گئی

سیلفی سٹک میری کار وچ رہ گئی 

            

        ●●●۔    

■ پتھر ہو گئے/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

            پتھر ہو گئے           

جد وی پچھے مڑ کے ویکھیا پتھر ہو گئے

تیرے اگے ٹر کے ویکھیا پتھر ہو گئے 

عرشاں اتوں کون گواہی دیندا میری

فرشیاں دے نال جڑ کے ویکھیا پتھر ہو گئے

کیوں کیتا اعتبار ایہو اک غلطی ہو گئی

 دل نے جد سکڑ کے ویکھیا پتھر ہو گئے 

گھٹ پانی دے چشمے ہلکے لگے مینوں

چکڑ دے نال رڑ کے ویکھیا پتھر ہو گئے

اوہنے ہتھ وچ تیشہ پھڑ کے رکھیا ہر دم

جگر بہتا پھڑ پھڑ کے ویکھیا پتھر ہو گئے 

ایویں نیں بدنام زبانوں کوڑے جیڑے

خود نوں بشکل گڑ کے ویکھیا پتھر ہو گئے

ورقہ ورقہ پھولیا سبق گواچے دے لئی 

شور کاغذی سنڑ کے ویکھیا پتھر ہو گئے 

خالص اکشڑ ہن ممتاز بے معنی ہویا

جذباتاں نوں پنڑ کے ویکھیا پتھر ہو گئے 

                 ●●●                 

@ شیدائی/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

                شیدائی               

تو حرف دا سوداگر، میں قلم دی شیدائی

تو ایدے وٹے پیسے، کردا ایدی رسوائی 

میں ایسدی مجاہد تے، تو ایسدا قاتل ہیں

 ہر قدم تے دنیا وچ ،بے عزتی اے کروائی

تو تے اپنا شملہ وی ، ہتھی لا کے ویچ دتا

 چنی وی میں اپنی تے ، سچے رنگ وچ رنگوائی

 میں قبول کراں کیویں ،من گھڑت تیرے قصے

 اتراں میں میدان اندر ، ہووے جے نہ سنوائی

ہن ہور کتھے جا کے، فریاد کرو کیونکہ 

سک گئی اے قلم وچ وی، انصاف دی رشنائی

ممتاز وفاواں دا ، اینا کال پیا کہ بس

لبڑاں ہی نہیں پیندا، ہر تھاں ملے ہرجائی 

°°°°°°°

@ کچ دیاں ونگاں پن کے/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

   کچ دیاں ونگاں پن کے 

او وی اک ویلا سی،  دل  دی تسلی لئی

کڈدے سی فال جدوں، کچ دیاں ونگاں پن کے

مونہوں کد بولدے سی، غم وی بیان ہوندا

کھول کے وال جدوں، کچ دیاں ونگاں پن کے

درد سنائیے کی ، ٹٹ جان جندڑی دے

سر تے تال جدوں، کچ دیاں ونگاں پن کے

ہاسے وی او پالیندے، اکھیاں لکا لیندے

لب جائے مال جدوں، کچ دیاں ونگاں پن کے

سمجھ وی تد  آئی، بدنامی چہ رشتیاں دا 

پے گیا کال جدوں ،کچ دیاں ونگاں پن کے

درد جدایاں دے،سوکھے نہیں اتوں بجھیئے

وچھڑے دے حال جدوں، کچ دیاں ونگاں پن کے 

خود نوں گنوایا جیس لئی، اوس نوں خبر وی نہیں 

لبدی مثال جدوں، کچ دیاں ونگاں پن کے 

ممتاز پوے رولا، محفل چہ  سرک جاوے

موڈھے اتوں شال جدوں، کچ دیاں ونگاں پن کے 

                 ●●●۔                

@ تلاش کر/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

        

      تلاش کر

          

دل دیاں چھالیاں نوں پیراں چہ تلاش کر

ونڈدا اے جو انہاں خیراں چہ تلاش کر

غزلاں وی رگاں وچوں لہو کھچ لیندیاں 

قافیئے ردیف نال بحراں چہ تلاش کر

ڈب گیا سب کج کجلے دی دھار نال

سپیاں سمندراں دی لہراں چہ تلاش کر

کملیا صدیاں نے جو کج دتا سی

پل چہ لٹا کے ہن پہراں چہ تلاش کر 

پنڈ دیاں کھلیاں فضاواں خواب ممتاز 

بھلیاں تعبیراں ہن شہراں چہ تلاش کر 

                ●●●

@ کچ دے گلاس ٹٹ گئے ۔ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

     کچ دے گلاس ٹٹ گئے 

رنگ رنگ دے کر کے نظارے، تے کچ دے گلاس ٹٹ گئے

فیدہ چک کے زمین اتے مارے، تے کچ دے گلاس ٹٹ گئے

کی اپنے کی بیگانے  ،راہی راہواں بھل بھل جاندے

پئے لونگ دے جد لشکارے، تے کچ دے گلاس ٹٹ گئے

اودے منہ توں گلہ لو سنیا، اسی آپ وفاواں دا

دل تھاں تھاں جا کے ہارے ، تے کچ دے گلاس ٹٹ گئے 

پہلاں ہوش نہ کیتی جے،  تینوں قدر وی اودوں آئی  

چن چھپ گیا لے کے تارے، تے کچ دے گلاس ٹٹ گئے 

گل سمجھ میرے تد آئی، ہوئی جگ وچ جد رسوائی 

بوہے پہنچے جدوں بنجارے، تے کچ دے گلاس ٹٹ گئے 

جنجاں نچ کے سجا لیندے ، اینہوں شوق بنا لیندے

اگاں ود کے ایس نوں کنوارے، تے کچ دے گلاس ٹٹ گئے

رب فضل جو فرماوے، ممتاز تاں بچ پاوے

پیر پھسلیوں بنن بیچارے، تے کچ دے گلاس ٹٹ گئے 

                 ●●●            

@ نہیں اوس تو ں وفا لبدی/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

     نہیں اوس توں وفا لبدی

ایس دنیا دی ریت ایہی ، چٹے چن نوں گھٹا لبدی

جس نوں وی پیار کرو ، نہیں اوس توں وفا لبدی

سنگ تہانوں ڈنگدے نیں، ڈنگ تہانوں وجدے نیں

جس اوتے اعتبار کرو ، نہیں اوس توں وفا لبدی

مکرے گا پہلے قولاں توں ، شروع ہوئیگا مخولاں توں

ناں جس دے قرار کرو، نہیں اوس توں وفا لبدی

گل سندے نہیں وڈیاں دی، رل جاو گے جس دے لئی 

تباہ اپنا سنسار کرو، نہیں اوس توں وفا لبدی

ٹھیڈیاں توں چک کے جنہوں، سر اپنے تے  تھاں دتی

جنہوں وی ہشیار کرو، نہیں اوس توں وفا لبدی

ممتاز رہو بچ بچ کے، جیڑے رہندے نے سج سج کے

جے اونہوں  دلدار کرو، نہیں اوس توں وفا لبدی 

                 ●●●۔                

@ ترس نہیں کھاندا ۔ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

ترس نہیں کھاندا 

ہن او میرے تے ترس نہیں کھاندا

ویکھ لوے تے منہ پرتاندا

کیویں اونوں حال سناواں

پہلاں وانگ مینوں ورتاندا

مینوں فیر او کول بٹھاوے

جیویں پہلاں کول بٹھاندا

اپنے ہتھی پن پن کے او

برقیاں میرے منہ وچ پاندا

مینوں ہر دم یاد آندے نیں

لاڈ جیڑے سی نال لڈاندا

ویلا اک وار مڑ جائے پچھاں

دل میرا فیر اوہو چاہندا

شکایت کسے دی میں جے لاڑیں

ہر کوئی سی خیر مناہدا

کیڑی غلطی ہو گئی میتھوں 

غصہ کردا دو تن لاندا 

گل موقع ممتاز نوں دیندا

ایویں رس کے تے نہ جاندا

°°°°°°°

@ بے جایا کر۔ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

بے جایا کر

جیندیاں جی میرے کول، وی بے جایا کر

سنڑں جایا کر کدی، کچھ کہہ جایا کر

میں وی انسان آں، خطا ہو سکدی اے

تیریاں میں سہیاں تو وی ،کدی سہہ جایا کر

ہر غم نوٹاں نال، بھریا نہیں جاندا اے

غصے والی پوھڑھی اتوں، کدی لہہ جایا کر

تیرا اے وجود دے ، سانوں وی کرائے تے

 ساڈے کول وی آکے، کدی رہ جایا کر

کوئی کمی آندی نہیں، تیری شان شوکت چہ

چوٹھی موٹھی ماٹھیاں دے ،اگے ڈھہ جایا کر 

دھیاں لئی ماواں سدا، جھلیاں ای رہندیاں

پت لئی وی ممتاز ، دیکے شہہ جایا کر 

°°°°°°°°

 

@ رب میرا ۔ پنجابی کلام ۔ حمد۔ او جھلیا

حمد باری تعالی

      رب میرا          

جتھے جتھے سوچ تے خیال مک جاندا اے

رب میرا رستے میرے لئی بڑاندا اے

ڈگدیاں اپنیاں غلطیاں ہتھوں تے

اپنے کرم نال سانوں او اٹھاندا اے

دنیا اے ساری چھڈ دیندی جدوں رس کے

رب ہی خطاواں نوں جو معاف فرماندا اے

سانوں اک پل دی وی خبر نہیں ہو پاندی

ساڈے لئی ڈھیر کنے موقعیاں دے لاندا اے

ساڈے کولوں ربا تینوں لالچ کی ہونی اے

سدھی راہیئے چلیئے بس ایہو چاہندا اے

آخریاں حداں تیک غفور اے رحیم اے 

حد مک جاوے جدوں غصہ فیر  آندا اے

تیریاں محبتاں دا مان اے جو جیندے آں

دنیا دے مان اتے کون جی پاندا اے

رب میرا پکھیاں نہ مینوں کدی رکھدا تے 

نہ ہی کدی پکھیاں مینوں او سواندا اے

کنا چنگا لگدا اے بندہ میرے رب نوں 

رس جان ڈر توں جو چھیتی نال مناندا اے

ممتاز ہتھ بن کرے  اے گزارشاں

مہر رکھیں سائیاں جیڑا حوصلہ وداندا اے

                   °°°°°°                

             

@ بیٹھا ایں/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

بیٹھا ایں

چار دن اوس نے دنیا ویکھی اے، جنہوں دنیا وکھان بیٹھا ایں 

یاد کنے جہان دے قصے ،جنہوں قصے سنان بیٹھا ایں

مال دے نال دل نہیں ملدا ،نہیں تے تینوں اے دسناں نہ پیندا  

اونے ہر چیز واری تیرے توں ، تو لکا کے سمان بیٹھا ایں 

بندہ بننا وی اینا سوکھا نہیں ، ایس دے وی اصول ہوندے نیں 

جو تو چاہیں گا اوہو ہووے گا، کر کے کیسے گمان بیٹھا ایں 

رج کے دو ٹیم روٹی لب جاوے، کوئی مصیبت نہ چار دن آوے

اینی آکڑ اے تیری گردن وچ

رشتیاں نوں موکان بیٹھا ایں

کیوں نہ انصاف قتل ہو جاندا، کیوں نہ حقدار لٹ گیا ہوندا 

دے کے رشوت کھلو کے موڈھے تے، 

فیصلے تو کران بیٹھا ایں 

میں تے رکھیا سے تیرے سر اتے ،

جیڑا  شملہ او چٹے رنگ دا سی 

سوداگر لا کے پگ اتے کالے، گندگی دے نشان بیٹھا ایں

تار تے سارے ٹٹ گئے کد دے ،تیرے ہتھوں ہی کم اے ہویا سی

ہن تے ممتاز نے کٹا دیتیاں ،کیڑیاں تاراں ہلان بیٹھا ایں

°°°°°°°

@ رکھاں دے نال/ پنجابی کلام ۔او جھلیا

    رکھاں دے نال

کلیاں اے فیر ہون نہیں دیندے

یاری کر لو رکھاں دے نال

تہانوں خوشیاں راس نہیں کیوں

کی اے رولا سکھاں دے نال

ہر ویلے کیوں رونا چاہندے

یاری کاہدی دکھاں دے نال

منہ کھلیا تے تعارف ہویا 

واقف تے ساں مکھاں دے نال

ممتاز قدر روٹی دی کرن تاں

واسطہ پے جے پکھاں دے نال

°°°°°°

@ کرم رکھدا/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

کرم رکھدا 

خدا وی تد ترس کھاندا ، جے تو اوہدا بھرم رکھدا 

نہ تو ظالم دے نال رلدا ، او تیرے تے کرم رکھدا

 بس اکو خواب تیرے نے، نفس پاگل کری رکھیا

نشہ عورت دے ہتھ ہووے، بڑے وڈے حرم رکھدا

جتھے انسان مردا اے ، اوتھے انسانیت روندی

تو ہر گل دین تے پاکے ، کتھے ہر جا

دھرم رکھدا 

خدا دا خوف جندڑی توں ، جدوں دا ہو گیا رخصت

ہر اک موقع گنوا بیٹھا ، جو تیرا دل نرم رکھدا

مقدر وچ تو اپنے ہتھ دے نال، خواری لکھاندا نہ

حرص قابو دے وچ رکھدا ،جے رشتے محترم رکھدا

ایہہ کیوں اوکھا ہویا ممتاز، اجکل دے جواناں لئی

کہ اکھاں نوں جھکا لیندا، نگاواں وچ شرم رکھدا

°°°°°°°°

@ انوکھے سن/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

        انوکھے سن

جد سبھاو سبھی انوکھے سن

میں نبھائے بڑے ہی اوکھے سن

جاگدی اکھ نے ویکھیا جس نوں 

او حقیقت دے سارے دھوکے سن

آخری حد تے پار او کر گئے 

حوصلے فیر وی میرے چوکھے سن

اتھروواں ڈک کے مینوں سمجھایا

فیصلے کوئی وی نہ سوکھے سن

جیڑے پھل سواد سانوں دکھدے سن

رس کڈن ویلے سارے پھوکے سن 

لا کے کن ہاسیاں نوں جد سنیا

اتوں ہاسے تے وچوں ہوکے سن 

 اکھ ہنیری نہ کیوں ہوئے ممتاز 

روشنی دے اینے جھموکے سن

                ●●●۔            

@ سمجھاندا اے/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

  

       سمجھاندا اے     

جد یاد کسے وچ رو رو کے، کوئی روندا اے کرلاندا اے

بس خواب ہی ایسی دنیا اے، جتھے بن ویزا مل جاندا اے

ہر اک دا میل دے ویلے تائیں، وکھرا رنگ نکلدا اے

کوئی ہاسے دیکے جاندا اے، کوئی غماں دے وس پاندا اے

کوئی لیکے ناں محبت دا، کتے ون سونے ناٹک نے 

کوئی کاجل چوری کر جاندا، کوئی اکھی سرمہ پاندا اے

ایس دل دے باغ دا کی کہنا، ایتھے انگوراں دی بیلاں تے

 کدی تمبوڑاں دی موج لگی، کتھے سپ ولیٹا پاندا اے

کدی ہتھ گلاباں دی چاہت وچ، زخمی ہو ہو جاندے نے

 ساڈے نازک دل نوں پھل موتیا، جی موہندا تے مہکاندا اے

ہر کم وچ رب دی مرضی اے، ہر شی وچ کوئی حکمت اے

ممتاز ایہو تے رب سوہنا، دے لے کے سانوں سمجھاندا اے

                 ●●●۔              

@ جاندا سی/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

         جاندا سی 

گفتگو دے سلیقے جاندا سی

مسئلہ اوس دی آن بان دا سی

اپنا عاشق سی ایس طرح پلیا

شور تے سب اسے اٹھان دا سی

کون جائیگا کنی دور اوس نال

وقت توں پہلاں او سیاندا سی

جسم دا رعب ہو گیا ماٹی 

دل تے اج وی اوہدا جوان دا سی 

جسدے وچ رہ کے کنے مر کھپ گئے

او طلبگار اوس مکان دا سی

تہاڈے دکھ جیس نوں نہیں دکھدے

من لو  او ہور ہی جہان دا سی

لوڑ اتھرو دی اکھ سی پتھر دی

مرحلہ سخت امتحان دا سی

بے یقینی ملی اے ورثے وچ

شک حقیقت تے وی گمان دا سی

کیویں  ممتاز اکھ چرا لئی اے

معاملہ ہن میرے ایمان دا سی

              ●●●۔

       

@ اک کپ چاء/ پنجابی کلام ۔او جھلیا

اک کپ چاء

بے کے اک کپ چاء پی لیئیے

چار کو یاداں فیر جی لیئیے

چاء نال میوہ میرے ولوں

 کٹ کر جے کج سردی لئیئے

کی کج ہویا گزرے وریاں 

ہو سکے کوئی پھٹ سی لیئیے

بھور دلاسہ دین علاوہ

اک دوجے توں ہور کی لیئیے

گھر دیاں گلاں بار نہیں کردے

نہیں  تے پیڑ کر ہولی لیئیے

سی سی کریئے یاد الامے

مرچی وی جے تیکھی لئیے

دل وی ہلکا ہو جاندا اے

معافی جے کر سچی لئیئے

آپ تے قدماں وچ چنگے ہاں

وڈیاں لئی جا کرسی لیئیے

لوکی جین نہ دین کسے نوں 

ممتاز ایدی پرواہ کی لیئے

°°°°°°°

■ ماں نہیں ویکھی / پنجابی کلام۔ او جھلیا

ماں نہیں ویکھی

چرکہ ہو گیا ماں نہیں ویکھی

اودے ورگی چھاں نہیں ویکھی

ٹر گئی میرے پچھوں ہی او

رستہ تکدے چھیتی گئی سو

ٹر گئی سارے شہر نوں چھڈ کے

ریجاں ساریاں دل چوں کڈ کے

آخری واری منہ وی نہ تکیا

اج وی دل تائیں من نہیں سکیا 

اج وی دل نوں دھوکا ہوندا

جیویں دل مٹی وچ دبیا

ادھروں ادھروں آ جاوے گی 

مینوں گل نال لا جاوے گی

ہالی تے میں نال تیرے ماں 

درد ونڈائے کوئی وی نہ

سب اچھا اے ایہو کہہ کے

 حال سنائے کوئی وی نہ 

ہالی تے مائے ویلہ آیا 

تیرے لئی میں شال لیاندی

سوہڑاں جوڑا سی کے پاندی

سر وچ تیرے تیل میں لاندی

کنگھی پٹی کر کے باندی

تھاں تھاں دی میں سیر کراندی

تینوں حج تے لے کے جاندی

چلیوں زمزم آپ پیاندی 

کوہ طور تے جا کے باہندی

جو تو کہندی او میں کھواندی 

ماں توں کنی چھیتی ٹر گئی 

ہنجوواں دے وچ چاہت رڑ گئی

اینی چھیتی نہیں جانڑاں سی

دو چار وار تے میں آنڑاں سی

رب نال تیرا پیار بڑا سی

اونوں اناں کہہ دیڑاں سے 

ربا میری اکو دھی اے

کلی وچ پردیس پئی اے

تھوڑا نال میں وقت گزاراں

سینے لاکے شکوے تاراں 

فیر توں مینوں صد لئیں مولا

حکم دی تیرے حد نہیں مولا

سینے لگ کے رخصت ہوندا

 دل نہ چیکاں مار کے روندا

ممتاز نوں آندے صبر آ جاندا

جنت وچ رب میل کراندا

●●●

@ لبدے/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

               لبدے           

حق لئی بولنا پے جاندا اے، 

دل نوں کھولنا پے جاندا اے

ہر واری نہیں سچی  ایہہ گل ، 

نیویں پے کے سکھ نہیں لبدے

اے جگ اتھرو ونڈن والا ،

شکوے والی جیب تے تالا 

ایدے کارن روندا ہر کوئی ،

ہر تھاں ہسدے مکھ نہیں لبدے

اپنے ہتھی وڈ دیندے نے، 

ساوے رکھ تے فیر کہندے نیں

دھپ کیوں بہتا ساڑن لگ پئی، 

چھاواں والے رکھ نہیں لبدے

کی ممتاز سنیہا دیئیے،

 کس دے بوہے جا کے بئیے

سکھ ہوندا جے لیکھاں وچ تے،

 ایہو جیہے دکھ نہیں لبدے 

                  ●●●               

■ مار دیندا اے / پنجابی کلام / او جھلیا

مار دیندا اے

شہر دا شور ود گیا اینا ، جیڑا جذبات مار دیندا اے

دل لگا لو بھلے جدے نال وی، اودے صدمات مار دیندا اے

غور کرلو تے ویکھ لوو گے، لوگ کج اس طرح دے ہوندے نے 

اوتوں وکھرے رہو تے بہتر اے ، ساتھ دن رات مار دیندا اے 

سوچ وچ آسماناں تک پہنچے ،اکھ کھلی تے زمین تے پے سی

گل عمل تک اے کس طرح پہنچے، جد خیالات مار دیندا اے

اے تے چنگا اے کہ مقدراں دا ،لیکھا چوکھا نظر تو اولے ہے

جے اے پردے توں بار آ جاندا، پجدے کلمات مار دیندا اے 

اپنے اشکاں دے ایس خزانے نوں، انج نہ ممتاز روڑ روڑی تے

قیمتی شے لکا کے رکھ نہیں تے ، دیکے خیرات مار دیندا اے

●●●

■ ٹڈ دا غم/ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

             ٹڈ دا غم

ہور غماں  نوں جھڈ وی دیئے، ٹڈ دا غم کھا جاندا اے

بوٹی بوٹی کر  بندے نوں، اپنا آپ وخاندا اے

بھک نوں دین دھرم نال کی اے، ناں نال ایدا کی لینڑاں 

اونہوں کی کہ دل تیرا ، کی منگدا اے کی چاہندا اے

خالی جیب کی ظالم شے اے، ہر اعتبار گنوا دیندی اے

ہر بدنامی تنی منٹی، متھے ہر کوئی لاندا اے

روٹی دی چوری دے بدلے، پندرہ سال دی جیل جو کٹے

مفلس کولوں وی تے پچھ لوو، کیوں اعتبار گنواندا اے

ٹڈ وچ روٹی جے کر نہ ہوئے، رات وی بھاری ہو جاندی اے 

روز سویرے اٹھ کے بندہ، بھک دکان سجاندا اے

پیو نوں سولاں چاڑھ دیندا اے، پٹری اتے جا پاندا اے

بولی لاندا غربت دی، بچے ماں توں  وکواندا اے

ٹڈ دا مرض اے سب توں اچا ، ایس توں ہور نہ کج وی سچا

نہ اے جیون جوگا چھڈے ، نہ اے مار مکاندا اے

بھک نال بھڑنا پے جاوے تے، ہر جنگ بندہ بھل جاندا اے

درد دوائیاں ونڈدا پھردا،  پٹیاں خوب دواندا اے

ٹڈ دے مارے نوں ممتاز، نہ عزت شہرت کم دیندی اے

امرت کہہ کے زہر پیالہ، دھوکے نال پیاندا اے

                 ●●●

@ پے جاندا اے۔ پنجابی کلام ۔ او جھلیا

پے جاندا اے

بھریا میلہ چھڈ کے ،جاںڑاں پے جاندا اے

زخم جدائیاں والا ،کھاںڑاں ہے جاندا اے 

ٹردے ٹر دے ایویں ای، جھولی ہے جاندا جو

دکھ کلیجے نال ،او لاںڑاں پے جاندا اے 

جناں بارے چیتا ، وی نہیں سوکھا سی

وانگ جنازے بھار، او چاںڑاں پے جاندا اے 

زورا زوری دل تے، کرنی ہے جاندی اے

بے قدراں نال یار، نبھاںڑاں پے جاندا اے 

وقت سکھاندا یاداں، اکو نسل تیکر 

ویلا اے مصروف، بھلاںڑاں پے جاندا اے 

ہر اک دے نال جیب، چلاڑوں پہلاں سوچیں 

دشمن نوں وی کول، بٹھاںڑاں  پے جاندا اے

دل دیا چیخاں ظالم، کناں تیک نہ پہنچن

تائیوں ہر اک ہنج ، لکاںڑاں پے جاندا اے

اکھاں دے وچ اتھرو، بکل مار بٹھا کے 

دنیا نوں ممتاز ، ہنساںڑاں پے جاندا اے 

°°°°°°°°